Frank Smit, diabetesverpleegkundige, pleit voor een ruimere vergoeding van de sensor. Hij geeft een schets van een situatie die bijna meer regel wordt dan uitzondering. Zorg anno 2019:

“Lange tijd ben ik als diabetesverpleegkundige werkzaam in verschillende huisartsenpraktijken. Een enorme diversiteit aan diabetes patiënten passeren de revue. Zo ook die meneer die in 1947 als 9 jarige jongetje diabetes ontwikkelde. Lange ziekenhuis opnames volgden. Naalden die uitgekookt moesten worden. Insuline uit een flesje. Het ging al zoveel beter dat de insulinepen zijn intrede deed. En dan praten niet nog niet eens over de start van de eerste glucosemeters. Hij was het ziekenhuis beu. Te klinisch. Zodoende kwam hij bij mij in de praktijk. Zijn suikers liepen niet lekker. Hij moest noodgedwongen van insuline veranderen. Betekent weer extra zijn glucose controleren. Ook dit werd lastiger vanwege toenemende tremoren van zijn Parkinson. Vingers zijn al heel lang gevoelloos. Kijk maar. Trillend draait hij zijn handen om en strekt zijn vingers uit. Zwarte diepe puntjes op bedje van eelt. Soms krijg ik er niets meer uit. Dan laat ik het maar zo. Maar er is nu toch die ene meter met een plakkertje? Dan hoef je nooit meer in je vingers te prikken. Helaas die vergoeding is er niet voor u.

Van de een op andere dag blokkeerde een herseninfarct zijn vrije bestaan. Trillingen werden heviger. De zorgverzekeraar vond die meter met een plakkertje nog steeds niet nodig. Hoe kan ik zijn glucose bijsturen? Zijn vrouw lukte het niet meer om metingen te verrichten. Noodgedwongen moest ik de wijkverpleging inschakelen. Alleen al om 4 x per dag zijn bloedsuiker te meten. Vaak mislukte een meting, vaak te pijnlijk. 6 tot 7 stripjes waren geen uitzondering. Glucose meten verworden tot een marteling. Maar ook dit staat niet in de vergoedingscriteria.”

Wordpress Social Share Plugin powered by Ultimatelysocial