Het diabetesteam van het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen staat achter de petitie voor sensorvergoeding. Dr. Gonera en dr. Vosjan, beide internist-endocrinoloog, schreven dit:
“Op 4 juni wordt de petitie ‘De glucosesensor is geen gadget, maar bittere noodzaak’ aangeboden aan de Commissie VWS in de Tweede Kamer.
Rob Gonera en Marleen Vosjan zijn beiden Internist-Endocrinoloog in het Wilhelmina Ziekenhuis in Assen. Samen met hun diabetesteam staan ze voor 100% achter deze petitie.
Zelfregulatie is de hoeksteen van de behandeling van patiënten met diabetes mellitus type 1. Hierbij moet insuline aangepast worden aan de bloedsuikers. De bloedsuikers kan patiënt zelf meten met een vingerprik. Hoe meer metingen er gedaan worden hoe beter het inzicht zal zijn over de manier waarop het lichaam reageert op voeding, inspanning, stress en andere bijzondere leefomstandigheden. Meten is weten. Soms moet een patiënt wel zeven keer per dag meten om de insuline op de bloedsuikers af te stemmen.
Gelukkig zijn er op dit moment twee goede alternatieven om je bloedsuiker te meten beschikbaar. De Flash Glucose Monitoring (FGM) waarbij je een keer per twee weken een sensor op je bovenarm plaatst en door middel van een meter zonder te prikken de bloedsuiker kunt meten. Op elk moment van de dag kun je even kijken wat je bloedsuiker is. Je kunt het meetapparaat ook op de computer aansluiten zodat je in een oogopslag de gemiddelde waarden van de afgelopen periode kunt zien. Een andere methode is de Continue Glucose Monitoring (CGM) waarbij je een sensor op de huid plaatst die continu de bloedsuikers doorgeeft naar een meetapparaat. Bij de Continue Glucose Monitoring kun je grenzen instellen waaronder of waarboven je een signaal krijgt wanneer de bloedsuiker deze grenzen overschreden heeft. Bij deze manier van meten moet je wel nog een aantal keren per dag een vingerprik doen om de meter te ijken.
Ons diabetesteam en de patiënten zijn zeer enthousiast over deze twee manieren van glucose metingen. Een groot voordeel is dat al die informatie die je via deze meters kunt krijgen leidt tot een betere regulatie. Het allerbelangrijkste voordeel is dat de kwaliteit van leven verbetert. Kunt u het zich voorstellen? Zeven keer per dag een vingerprik. Dag in dag uit. Levenslang! Alleen al uit het oogpunt van het verbeteren van de kwaliteit van leven zijn deze twee nieuwe meetmethoden een ontzettende verbetering van zorg voor alle patiënten met DM type 1.
Als buitenstaander zou je dus denken: de vlaggen kunnen uitgehangen worden. Iedereen aan de CGM of FGM. Maar niets is minder waar. Niet de diabetesteams die de patiënt vertegenwoordigen staan aan het roer, maar de zorgverzekeraars. Ze hebben starre protocollen opgesteld waaraan een patiënt moet voldoen om voor een meter in aanmerking te komen. Daarnaast hebben ze de financiering van de CGM bij het ziekenhuis neergelegd waardoor er maar een gelimiteerd aantal sensoren per jaar mogen worden voorgeschreven.
Naar mijn mening slaan de regels die de zorgverzekeraar heeft opgesteld over de vergoeding van de continue glucosemeters volledig de plank mis. De protocollen zijn star en sluiten de meerderheid van de patiënten die een sensor nodig hebben uit. Patiënten worden gereduceerd tot een getal. Terwijl patiënten mensen zijn met een probleem. Er wordt alleen maar gekeken naar de kosten, terwijl de kwaliteit van leven helemaal buiten beschouwing wordt gelaten.
De regie over het wel of niet starten met een glucosemeter moet bij het diabetesteam gelegd worden. Het team kent als geen ander de patiënt en kan samen met hem of haar inschatten of een sensor meerwaarde heeft. Zodra het diabetesteam samen met de patiënt besloten heeft dat er gestart kan worden met een CGM of een FGM dan moet dat vergoed worden.”