Den Haag, 4 juni 2019
Vanmiddag overhandigden type 1 diabetespatiënten Loes Heijmans-Beek en Orietta Koster de petitie voor sensorvergoeding aan leden van de Tweede Kamer. Ze werden hierbij vergezeld door dr. Henk-Jan Aanstoot (arts en directeur van Diabeter) en een delegatie van JDRF. De petitie is in twee maanden 50.000 keer ondertekend. Tienduizenden mensen met diabetes type 1 hebben dit hulpmiddel nodig om dagelijks te kunnen functioneren, maar de sensor wordt slechts voor een kleine groep vergoed.
Bij de petitie werd een boek aangeboden dat gevuld is met statements van artsen en diabetesverpleegkundigen, die betogen dat hun patiënten een glucosesensor nodig hebben, verhalen van patiënten die zelf niet zonder een glucosesensor kunnen, en wetenschappelijk bewijs voor het nut, de veiligheid en de betrouwbaarheid van het hulpmiddel. Ook bevat dit document een financiële onderbouwing waaruit blijkt dat vergoeding van de glucosesensor, in tegenstelling tot wat lang gedacht werd, het Nederlandse zorgstelsel veel geld zal besparen.
De petitie werd door de aanwezige Tweede-Kamerleden met enthousiasme ontvangen. Joba van den Berg (CDA) was erg onder de indruk van de petitie, waarin zowel het menselijke als het financiële aspect van sensorvergoeding wordt beargumenteerd. Henk van Gerven (SP), Femke Merel van Kooten-Arissen (PvdD), John Kerstens (PvdA) en Simon Geleijnse (50PLUS) gaven aan dat met deze argumenten de glucosesensor zeker vergoed moet worden. Ook Hayke Veldman (VVD), Corinne Ellemeet (GL), Edgar Mulder (PVV) en Rens Raemakers (D66) toonden zich erg geïnteresseerd. Op 26 juni wordt de vergoeding van glucosesensors besproken in een overleg over het basispakket van de Commissie VWS van de Tweede Kamer.
Het doel van de petitionarissen is: wanneer arts en patiënt de sensor als beste behandeloptie zien, moet de patiënt vergoeding krijgen voor de sensor die het beste bij hem/haar past. In veel Europese landen worden glucosesensor al jaren vergoed.
Minder ziekenhuisopnames en een betere kwaliteit van leven
Mensen met diabetes type 1 die geen sensor hebben, moeten 4 tot 12 keer per dag in hun vingers prikken om de bloedglucosewaarde te bepalen. Aan de hand daarvan bepalen ze hoeveel insuline ze op dat moment nodig hebben. Een sensor is een klein onderhuids draadje dat elke vijf minuten de bloedglucose meet. Hiermee heeft iemand met type 1 diabetes veel meer informatie in handen, waardoor de behandeling beter kan worden afgestemd. Bovendien geven de meeste sensors ook alarmen af bij dreigende hoge of lage waardes, waardoor er op tijd ingegrepen kan worden. Dit alles leidt tot een stabielere bloedglucosewaarde, minder diabetescomplicaties, minder ziekenhuisopnames, minder arbeidsuitval en een betere kwaliteit van leven.
Het hebben van een sensor is een verschil van dag en nacht. De sensor heeft mij handen en voeten gegeven ! Zonder sensor leven is simpel weg geen optie.